Naleśniki na Różowo

9 miesięcy minęło tak szybko, że nie wiem nawet kiedy i gdzie. Po drodze przytrafiło się kilka ciekawych projektów, małych i większych podróży, poznało garstkę niesamowitych ludzi, którzy mięli i zapewne będą mieć wpływ na moje życie. W marcu byłam w Nowej Zelandii, tym razem sama i to tam odkryłam, że klan Greberów się powiększy. Kilka dni wcześniej doszło do małego wypadku w ramach którego straciłam sprzęt fotograficzny (duży ból) i poniekąd wykorzystałam ten fakt by przekazać Tomaszowi dobre wieści. Nagrałam filmik na Instagramie i przesłałam mu, jednocześnie wysyłając wiadomość, że sprawa bardzo pilna i żeby szybko sprawdził bo potrzebuję odpowiedzi. Oglądanie jego reakcji było bezcenne – również przesłał mi filmik. Po tygodniu wróciłam do Sydney i obiecałam dwutygodniowemu dziecku w moim brzuchu, że na 21 urodziny dostanie bilet do Sydney, gdzie powstało.

Kilka tygodni później wylądowaliśmy w Japonii, gdzie spędziliśmy miesiąc i gdzie miałam przeżyć kulinarny orgazm. No cóż… tym razem nie wyszło. Surowej ryby jeść nie mogłam, zaś na myśl o ramenie czy innym grillowanym bądź smażonym japońskim jedzeniu miałam ochotę iść w przeciwnym kierunku. Skończyło się na tym, że okrąglutki miesiąc jadłam hamburgery, spaghetti, sałatki i bułeczki. Nie brzmi najlepiej, prawda? Ale znów zawarłam małą umowę z Tomaszem, który delektowała się pysznym jedzeniem każdego dnia, że wrócę i ja pojem. Zaś zamiast jeść spakowałam plecak i pojeździłam po tym pięknym kraju.

Te dwa miesiące zaowocowały również w dwie dodatkowe blizny na kolanie. Jedną dostałam w prezencie w Nowej Zelandii, kiedy podekscytowana ukończeniem wspinaczki na wulkan kopnęłam niechcący w złamane drzewo, zaś drugą w Japonii, gdzie potknęłam się i straciłam jedyne długie spodnie i kawał skóry. Obie historie opowiem swojej córce, bo przecież była ich częścią.

Po powrocie do Berlina było tylko lepiej. Mam wrażenie, że ta mała dziewczynka przynosi mi szczęście. Miałam plan, by ostatnie dwa miesiące trzeciego trymestru spędzić z dala od pracy, na pełnym relaksie. Nie wyszło, bo pracuję nadal. I tak dotarliśmy do końca tego pięknego okresu, bo z Mią miałam się spotkać 6 dni temu a tu nic. Nadal jestem 2w1, nie to, że mi to przeszkadza.

Mam też mały projekt – zbieram proste przepisy na śniadania, które Tomasz będzie mógł wprowadzić w życie, kiedy Mia będzie już z nami. Nie zrozumcie mnie źle, chłopak ma dryg do gotowania, a jego risotto zasługuje na medal. Chodzi tu raczej o ograniczony czas. Chociaż wierzę, że po dwóch miesiącach wszystko wróci do normy 🙂

Dzisiaj przedstawiam naleśniki z burakiem. Możecie podać je na słodko lub wytrawnie. Zapewniam, że kolor wpłynie pozytywnie na poranny posiłek. Podałam swoją z serkiem, rukolą, śliwkami i dżemem z czerwonych pomarańczy. Jednak słodkie wymienić możecie na szparagi i grzyby. Myślę, że pesto też się spisze. Na pewno jest dużo opcji.

Potrzebujesz na naleśniki:

• 1 szklanka mąki
• 1 jajko
• szczypta soli
• 2 szklanki mleka migdałowego
• 1 burak, ugotowany i starty
• 1 łyżeczka oleju kokosowego

Do podania:

• serek
• rukola
• śliwki
• dżem z czerwonych pomarańczy

Wiecie jak się robi naleśniki 🙂 Zmieszajcie wszystkie składniki w misce, po czym smażcie na średnim ogniu na patelni z odrobiną oleju kokosowego.

Podałam swoje z serkiem, rukolą, śliwkami i dźemem. Smakowało boko.

Smacznego, Marta